«Κύπρος της αγάπης και του ονείρου;»

Η Κύπρος από την αρχαιότητα είναι συνυφασμένη με την έννοια της ομορφιάς και της αγάπης. Η αντίληψη αυτή τείνει να επικρατεί μέχρι και σήμερα – εξού και η γνωστή διαφημιστική καμπάνια που προβάλλει ο Κ.Ο.Τ. σε μεγάλα παγκόσμια τηλεοπτικά δίκτυα και άλλα Μ.Μ.Ε. με κεντρικό μήνυμα “Love Cyprus”- παραπέμποντας στην ιδέα ότι η Κύπρος είναι ένας αγνά φιλήσυχος και ασφαλής προορισμός όπου δεσπόζουν αισθήματα φιλοξενίας, φιλίας και αλληλεγγύης.
Σ’ ένα τόπο όμως όπου οι θάνατοι από τροχαία δυστυχήματα έχουν καταστεί σύνηθες φαινόμενο, οι δολοφονίες-σοκ για ευτελείς λόγους ίσως πιο αραιό φαινόμενο, οι «σφαγιασμοί» χούλιγκαν αξιοθρήνητο αλλά χιλιοειδωμένο φαινόμενο, το τιμητικό για τη χώρα μας αξίωμα αναιρείται και αναπόφευκτα καθίσταται σχήμα οξύμωρο.
Όσον αφορά το τελευταίο φαινόμενο και πριν γίνει οποιαδήποτε κριτική ανάλυση, θα πρέπει να αναλογιστούμε την κεντρομόλο δύναμη, το κοινωνικό δηλαδή υπόβαθρο που χαρακτηρίζει το πρόβλημα.
Αναμφίβολα, έπειτα από τα γνωστά τραγικά γεγονότα που επέφεραν τη φυσική διαίρεση του νησιού μας, νομοτελειακά οδήγησαν και σ’ έναν πρωτοφανή ιδεολογικό-πολιτικό διαχωρισμό του κυπριακού λαού. Συνεπώς, μιλούμε για ύπαρξη δύο διαφορετικών ιδεολογικών στρατοπέδων, διπολισμού που προφανώς αμφοτέρωθεν παραπέμπουν στην εποχή του Ψυχρού πολέμου, που κατά τραγικήν ειρωνεία έχει περάσει σχεδόν ανεπιστρεπτί στο πολιτικό μας γίγνεσθαι, στην Κύπρο όμως αυτός ο πόλεμος δεν λέει να κοπάσει.
Είναι γεγονός όμως ότι σαν Κύπριοι αρεσκόμαστε να επιδιδόμαστε σ’ αυτήν την ιδεολογική κόντρα, είτε γιατί διεγείρει και διατηρεί το ενδιαφέρον μας, είτε επειδή ενισχύει το αίσθημα του «ανήκειν», είτε επίσης επειδή δε θέλουμε να εξασθενήσει ποτέ η «μεγάλη» μας «ιδέα».
Είναι επιπρόσθετα πραγματικότητα ότι ακόμα και τα Μ.Μ.Ε. υιοθετούν αυτή την ιδεολογική αντιπαράθεση σαν βασική ιδέα σε σενάρια κωμικών κυρίως σειρών. Από το επίπλαστο όμως γυαλί της τηλεόρασής μας και τα είδωλα που αυτό εκπέμπει, ζωντανεύει από τη μια ο άκρατος εθνικισμός και σοβινισμός και από την άλλη ο υπερβολικός αντιεθνισμός και δήθεν «φιλοκομμουνισμός», αναμειγνύοντας και κατάλοιπα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας, διαμορφώνοντας έτσι την διένεξη σε ιστορικο-πολιτική , γεγονός που λαμβάνει σάρκα και οστά στα γήπεδά μας με χρήση κωδικοποιημένων συμβόλων από τα αντίπαλα δέη – σβάστικες, σημαίες, πανό επενδυμένα με αντιπροσωπευτικά χρώματα, σχήματα κτλ. αναφέρονται στη δεξιά-εθνικιστική πτέρυγα ενώ σφυροδρέπανα, επαναστατικά σύμβολα, διφορούμενα αντεθνικά σλόγκαν αναφέρονται στην αριστερή πτέρυγα του κατά τα άλλα προοδευτικού σοβιετισμού – που εν τέλει αποκωδικοποιούνται με υπέρμετρη χρήση βίας, είτε φυσικής είτε λεκτικής. Αναλύοντας ψυχογραφικά τέτοιους ακραίους οπαδούς, διαπιστώνουμε ότι ασπάζονται και επικαλούνται αντιπροσωπευτικές προσωπικότητες του ιδεολογικού τους φρονήματος, ενώ όντας μέλη μιας τεράστιας μάζας και υπό την ενορχηστρωμένη προπαγάνδα που ασκείται από άτομα που βρίσκονται σε θέση ισχύος, εξωκατευθύνονται, χάνουν την ταυτότητά τους και γίνονται παθητικοί δέκτες.
Τ’ ανδραγαθήματα, εν πάση περιπτώσει αφενός για επίδειξη δήθεν «εθνισμού» και πατριωτισμού αφετέρου η μανιώδης περιφρόνηση της ελληνικότητας της Κύπρου από τη γενιά των Νεοκυπρίων δεν έχουν καμιά υπόσταση μέσα στα γήπεδα. Τον εθνισμό μας τον έχουν δείξει έμπρακτα οι πρόγονοί μας, με τον αγώνα, τις θυσίες και τα ολοκαυτώματά τους για την πραγμάτωση ενός κοινού εθνικού σκοπού. Είναι ντροπή λοιπόν να τους καπηλευόμαστε για να εξυπηρετούμε ιδιοτελείς σκοπούς και ταυτόχρονα αντί να προσηλωνόμαστε στον υφιστάμενο μας εθνικό αγώνα-γολγοθά να ερίζουμε υπό το πρίσμα της ανασκαφής του ιστορικού μας παρελθόντος και της αμφισβήτησης των εθνικών μας καταβολών.
Οι έχοντες ιστορική και εθνική συνείδηση είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται την εθνική τους προέλευση από την αρχέγονη εποχή, δεν την χρησιμοποιούν όμως σαν μέσο για να διακρίνουν τα έθνη σε ανώτερα και κατώτερα, ούτε για να επιδείξουν αποσχιστικές ή επεκτατικές βλέψεις . Όντας καλοί γνώστες της ιστορίας, χρησιμοποιούν την ικανότητά τους αυτή, πάντα με κριτικό φακό, αμερόληπτα και αβίαστα για να εξυγιάνουν και να προλάβουν τα λάθη του παρελθόντος και να προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά, μη παραχαράσσοντας την ιστορική αλήθεια προς το συμφέρον της πλευράς τους, αλλά αναγνωρίζοντας τα ατοπήματα που ενδεχομένως να υπέπεσαν. Αναθεωρώντας και ιεραρχώντας ορθολογιστικά λοιπόν τις στάσεις μας, τις αντιλήψεις και τα πιστεύω μας θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε μια νέα εθνική υπέρβαση, την συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας για εθνική συσπείρωση ειδικά τώρα που ο αγώνας για δικαίωση είναι άνισος. Σε μερικούς ίσως να φαίνεται εξωπραγματικό, όμως μόνο όφελος έχουμε να αποκομίσουμε, εξάλλου «εν τη ενώσει η ισχύς». Ας δικαιώσουμε την «Κύπρο της αγάπης και του ονείρου» ενωμένοι, εκπληρώνοντας το όνειρο.