Ας γίνει το 2011 η χρονιά οικοδόμησης συνθηκών καλής θελήσεως από την Τουρκία με πραγματική προοπτική τη λύση

Έχοντας περάσει τα φετινά Χριστούγεννα υπό τη σκιά των γεγονότων κατά τον καλαθοσφαιρικό αγώνα μεταξύ του ΑΠΟΕΛ και της τουρκικής Pinar Karsiyaka και εκ των υστέρων με την απαγόρευση της θείας λειτουργίας των Χριστουγέννων στην εκκλησία του Αγίου Συνεσίου στο Ριζοκάρπασο, πραγματικά μόνο θλίψη, οδύνη και βδελυγμία μπορούμε να αισθανθούμε για τις ενέργειες από τις δύο πλευρές εκατέρωθεν, στην εκδήλωση αυτού του υπερ-εθνικιστικού παραληρήματος. Δυστυχώς και στις δύο περιπτώσεις δεν πρυτάνευσε η λογική, η ψυχραιμία, ο σεβασμός του «άλλου» όποιος και αν είναι αυτός, παρά μόνο ο παραλογισμός της βαρβαρότητας, της μισαλλοδοξίας, της χαιρεκακίας, του εκφοβισμού και του ιμπεριαλισμού. Αβίαστα, μετά τα γεγονότα στη Λευκωσία κατά των καλαθοσφαιρικό αγώνα των δύο ομάδων, οι κατοχικές δυνάμεις έσπευσαν να εφαρμόσουν αντίποινα στην ελληνοτουρκική μειονότητα του Ριζοκαρπάσου, με την εκ προμελέτης απαγόρευσης της θείας λειτουργίας, την αυθαίρετη εντολή αφαίρεσης των άμφιων του ιερέα Παπαζαχαρίου, την επάνδρωση του αστυνομικού σταθμού που βρίσκεται απέναντι από την εκκλησία με ψευδοαστυνομικούς.

Οι ανίερες και αντιθρησκευτικές αυτές πρακτικές από τη μια, και οι μισαλλόδοξες, εθνικιστικές και σοβινιστικές ενέργειες από την άλλη πλήττουν την πολιτιστική κουλτούρα και τις αρχέγονες αξίες που μας κληροδότησε ο μητροπολιτικός μας Πολιτισμός, και εν όψει της μάχης που δίνεται για να στεριωθεί ένα καινούργιο κρατικό μόρφωμα στο νησί μας - που πρέπει οπωσδήποτε να μας απαλλάξει από την κατοχή και τη μιζέρια της διχόνοιας - αλλά και των μαθημάτων που μας δίδαξε η ιστορία από την περίοδο 1963-1974 οι ενέργειες αυτές δε λαμβάνουν κανένα έδαφος. Οι προκαταλήψεις που διαχρονικά κλόνιζαν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αφού έχουμε ξεχωρίσει ποιοι είναι οι πραγματικοί θύτες και ποια τα θύματα. Ναι, πράγματι οι Τούρκοι σούβλισαν τον Αθανάσιο Διάκο, οι Τούρκοι σκότωσαν το 1996 στη Δερύνεια τον Ισαάκ και το Σολωμού, στους Τούρκους οφειλόταν η αρχική εξαφάνιση και άγνοια της τύχης των 1619 αγνοουμένων. Δεν μπορεί να φταίει όμως γι’ αυτό ο καθ’ ένας Τούρκος υπήκοος, διότι χρησιμοποιώντας τη φαντασία μας ελεύθερα και απροκατάληπτα μπορούμε να σκεφτούμε πως ανάμεσα στο τουρκικό έθνος μπορεί να υπάρχουν έστω κάποια λίγα άτομα που μπορεί να υπερασπίζονται το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την αλληλεγγύη μεταξύ των εθνών, την αγάπη για τον συνάνθρωπο χωρίς να κοιτάζουν την εθνικότητά του, το χρώμα, τη θρησκεία του, τα «πιστεύω» του. Ανθρώπους που κοιτάζουν τον συνάνθρωπο ως άνθρωπο και που αγαπούν την ιδιαίτερη τους πατρίδα όσο την πατρίδα του συνανθρώπου του με την έννοια του σεβασμού, της κατανόησης και της ανεκτικότητας. Σίγουρα το πολιτικό καθεστώς της Τουρκίας δεν είναι εκ των πραγμάτων διατεθειμένο να κάνει οποιαδήποτε τέτοια υπέρβαση και να απελευθερωθεί από τα δεσμά του εθνικισμού, του ιμπεριαλισμού και της συνεχώς αυξανόμενης βουλιμίας στις απευθείας διαπραγματεύσεις.

Τέλος, δεν εύχομαι το συνηθισμένο, η νέα χρονιά δηλαδή να είναι χρονιά λύσης, διότι για σχεδόν 37 χρόνια αυτό ευχόμαστε, νομίζοντας πως αυτό θα γίνει δια μαγείας. Πρώτα απ’ όλα το λιγότερο που πρέπει να γίνει είναι η συνειδητοποίηση από πλευράς της Τουρκίας πως είναι προς το συμφέρον της ίδιας μα πάνω απ’ όλα του Κυπριακού λαού να επιδείξει καλή θέληση όχι παροδικά για το «θεαθήναι» αλλά στρατηγικά και μεθοδικά για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, που στη συνέχεια θα μπορέσει να διασφαλίσει την κάθε είδους ευημερία όλων των Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων και των λοιπών εθνικών ομάδων που ζουν στην Κύπρο.