Στρουθοκαμηλισμός, μεροληψία και οπορτουνισμός

Και ενώ στη δική μας πλευρά όλα σχεδόν το τελευταίο χρονικό διάστημα περιστρέφονται γύρω από τον άξονα των προεδρίων και των αντιπροεδρίων των ημικρατικών οργανισμών καθώς και την κατανομή εξουσιών, την άκρατη και απύθμενη έξαρση επικρίσεων και διαξιφισμών για υποχθώνιες συμφωνίες και κομματικές «βουλημίες» , στον αντίποδα τίθεται σοβαρό θέμα πολιτογράφησης τούρκων εποίκων και παραχώρησης αδειών εργασίας σ’αυτούς, στο παράνομα εγκαθιδρυμένο καθεστώς των κατεχομένων. Συγκεκριμένα, ευνοείται η παραχώρηση λευκής κάρτας στους εργάτες τουρκικής προέλευσης που διαμένουν παράνομα στα κατεχόμενα. Την ίδια ώρα, καιροσκοπικά διαμορφώνεται η πολιτική που ακολουθεί το παράνομο υπουργείο εργασίας και ως τέτοιο τόσο η πολιτογράφηση νέων «πολιτών» όσο και η παραχώρηση «υπηκοοτήτων» θα καθοριστεί σημαντικά από το βαθμό διασάλευσης και κλονισμού των εν εξελίξει διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού. Η διφορούμενη αυτή θέση αφήνει να νοηθεί ότι σε περίπτωση που οι συνομιλίες δεν σημειώσουν ανάκαμψη τότε ενδέχεται να αλλάξει η πολιτική της «κυβέρνησης» που θα ευνοήσει τις παραχωρήσεις «υπηκοοτήτων» , ενώ από την άλλη δεν αφήνεται να αποκρυσταλλωθούν οι θέσεις των τουρκοκυπρίων σχετικά με τον αριθμό των εποίκων που θα παραμείνουν μετά τη λύση. Η πολιτογράφηση λοιπόν των εποίκων που διαμένουν στα κατεχόμενα εδώ και 20 χρόνια θα επαφίεται κατά κύριο λόγο στην εκάστοτε πορεία και τροπή των συνομιλιών. Όπως όμως καταφαίνεται από την ίδια την «κυβέρνηση», επι καθημερινής βάσεως καταφτάνουν στα κατεχόμενα περίπου 100 εργάτες – γεγονός που που λειτουργεί εν μέρει σαν εφαλτήριο στην αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα των κατεχομένων - ενώ σε αντίθεση με την προηγούμενη κυβέρνηση που ανέστελλε την παραχώρηση τέτοιων αδειών , η πολιτική της υφιστάμενης κυβέρνησης εφελκύει τους εργάτες στο να προσκομίζουν τις άδειές τους προς εξοβελισμό όποιασδήποτε μορφής εφεκτικότητας ή απογοήτευσης από πλευράς εποίκων. Ταυτόχρονα, όπως έχει γνωστοποιηθεί πρόσφατα στην κοινή γνώμη, ολοκληρώνεται σύντομα η αποπεράτωση στρατιωτικών έργων στην περιοχή των Κοκκίνων της Τυλληρίας. Η εν λόγω περιοχή που αποτελεί «προσάρτημα» της ούτω καλούμενης ΤΔΒΚ στρατικοποιείται εξώφθαλμα, σφυρηλατώντας άμεσους κινδύνους που άπτονται της πορείας των διαπραγματεύσεων για επίλυση του Κυπριακού, πέραν επίσης του παράνομου και αντικαταστατικού χαρακτήρα που φέρουν τέτοιες ενέργειες. Αυτή είναι η ένδειξη «καλής θελήσεως» που αντανακλάται μέσα από τα συμφωνηθέντα και τους καρπούς των συνομιλιών; Υπό αυτές τις προϋποθέσεις και μ’ αυτούς τους οιωνούς θα προχωρήσουμε σε κοινή συμβίωση; Δεν νοείται κοινή συμβίωση και επανένωση χωρίς την από κοινού επιδίωξη σεβασμού, και δεν λέω υποχωρήσεων για να μην παρεξηγηθώ. Η πολυδιάστατη έννοια της «υποχώρησης» εμπερικλείει πολλές επιμέρους παραμέτρους που θα μπορούσαν να αντισταθμιστούν με την αντίληψη και την έννοια της συνθηκολόγησης και του ενδοτισμού, νομιμοποιώντας νομοτελειακά και τα τετελεσμένα της βάρβαρης εισβολής. Θα σημείωνα πως η έννοια της υποχώρησης θα ταίριαζε καλύτερα να συνυφανθεί σε εμπειρικό επίπεδο με την έννοια της «κοινοβιακής» συμβίωσης των δύο κοινοτήτων. Το ότι δηλαδή οι δύο κοινότητες δε θα γειτνιάζουν απλώς και θα μοιράζονται την ίδια γη και τα ίδια δικαιώματα, αλλά θα θεωρούνται ένα συμπαγές σώμα κάτω από συνθήκες ισοπολιτείας, με κοινή ιθαγένεια. Το ερώτημα που προκύπτει σαν κατακλείδα είναι: Σ’αυτές τις προκλητικές και αποκαρδιωτικές ενέργειες θα εναποθέσουμε τις ελπίδες μας για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού; Τι ρόλο διαδραματίζουν οι βασικοί μοχλοί πίεσης της Τουρκίας αλλά και η δική μας κυβέρνηση όντας μάρτυρες τέτοιων γεγονότων που δυνατιμίζουν το όποιο θετικό κλίμα και την όποια αμιδρή και συγκρατημένη αισιοδοξία διαμορφώνεται ως απότοκο των εξελίξεων των συνομιλιών; Ακόμη παρέλειψα να αναφέρω τις πρόσφατες προκλήσεις που παρατηρήθηκαν στη Νησίδα Ρω, κοντά στο Καστελόριζο. Συνεπώς η Τουρκία βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου για πληθώρα διαχρονικών αντισυνταγματικών παραβιάσεων και έτη χειρότερα για εγκλήματα πολέμου. Ας λογοδοτήσει επιτέλους έναντι στο Διεθνές Δίκαιο και πολύ περισσότερο έναντι των «παθόντων» απ’ αυτήν ανθρώπων που εναγωνίως επιζητούν δικαίωση και «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου. Καμία εξιλέωση ή άφεση αμαρτιών δεν πρέπει να δοθεί στην Τουρκία πρωτού η πολιτική της αρχίζει να συγκλίνει με τις πρόνοιες του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών καθώς και με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και προπάντων αν δεν προχωρήσει σε κλείσιμο ανοικτών λογαριασμών και άλλων εκκρεμόντων ζητημάτων που την αφορούν άμεσα και φυσικά όχι με το αζημίωτο, αντίθετα, με την επιβολή κυρώσεων, ικανών να φράσσουν καίρια τις όποιες βλέψεις και υπεροπτικές στάσεις της Τουρκίας αλλά και το στρατηγικό εγχείρημα της ένταξής της στην Ε.Ε. Αναπόσπαστο κομμάτι των κυρώσεων πρέπει να θεωρείται και η ανάληψη ευθυνών και αναγνώριση τετελεσμένων όπως για παράδειγμα η γενοκτονία των Αρμενίων και η θεώρηση της Τουρκικής Εισβολής στην Κύπρο όχι σαν μιας «επεμβατικής επιχείρησης» ή «στρατιωτικής άσκησης», τουναντίον, σαν μιας απάνθρωπης και βάρβαρης επίθεσης εναντίον ενός δοκιμαζόμενου λαού, διασκεδάζοντας έτσι τις όποιες διαβουκολήσεις και ψεύτικες υποσχέσεις παρουσιάζει συχνά η Τουρκία στη διεθνή πολιτική σκηνή για προσπάθειες συμμόρφωσης.