Η άθλια αθλητική κουλτούρα της Κύπρου και τα μέτρα καταστολής του χουλιγκανισμού

Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι η αθλητική κουλτούρα και το πνεύμα στην Κύπρο νοσούσαν διαχρονικά και συνεχίσουν ακάθεκτα εκ των πραγμάτων. Οι αξίες του ευ αγωνίζεσθαι, της ευγενούς άμιλλας, του σεβασμού του αντιπάλου, της διαφορετικότητας που πρεσβεύουν τα ολυμπιακά ιδεώδη της αρχαίας Ελλάδας υπονομεύονται κάθε φορά από τις μικροπρεπείς «ιδεολογικές» διαφορές που διχάζουν τις ομάδες, οι οποίες εκτός από πολιτική σύνδεση μπορεί να άπτονται της τοπικής προέλευσης της αντίπαλης ομάδας. Όποια και να είναι όμως η περίπτωση, το θέμα του χουλιγκανισμού και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς πρέπει να αντιμετωπισθεί στο σύνολό του, από όλους τους θεσμούς της κοινωνίας συλλογικά. Πρόσφατα, αρκετά γκάλοπ αλλά και σε δημόσιες συζητήσεις αναζητείται επίμονα ο φορέας ευθύνης για το φαινόμενο του χουλιγκανισμού, μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται τα πολιτικά κόμματα, τα ποδοσφαιρικά σωματεία, η κυβέρνηση, η αστυνομία, οι ίδιοι οι οπαδοί, κτλ. Η απάντηση όμως σ’ αυτό το ερώτημα εδράζεται κατά κύριο λόγο στην ίδια μας την κουλτούρα, η οποία με τη σειρά της διαμορφώνεται από τους διάφορους θεσμούς της κοινωνίας όπως είναι η εκπαίδευση και κατ’ επέκταση το σχολείο, η θρησκεία και η εκκλησία, η πολιτική, οι τρείς βασικές εξουσίες και τα κόμματα, τα Μ.Μ.Ε. και οι διάφορες λειτουργίες τους, ο στρατός κ.ο.κ.

Δυστυχώς, όταν ακόμη νοσούν και όλοι οι προαναφερθέντες θεσμοί-κλειδιά για τη θεμελίωση μιας λειτουργικής και ευημερούσας κοινωνίας, με ισοκρατικές πολιτικές, ιδεώδη που να προάγουν τον σεβασμό στον πλουραλισμό απόψεων, την ποικιλομορφία, τις ανθρώπινες αξίες επιφέροντας έτσι έστω και σε βάθος χρόνου την κοινωνική αλληλεγγύη, που τόσο λείπει από τον τόπο μας. Ο τομέας της παιδείας ειδικά μαζί με την οικογένεια που αποτελεί τον μικρόκοσμο ενός παιδιού και εκκολαπτόμενου μελλοντικού πολίτη, θα πρέπει να είναι οι πρώτοι που θα πρέπει να λάβουν δράση στην πρόληψη τέτοιων φαινομένων, και να δράσουν ώστε έτσι να καλλιεργήσουν την κριτική σκέψη στις συνειδήσεις των νέων. Πρέπει επίσης και οι ίδιοι οι οργανωτές των κερκίδων να σταματήσουν την παράλογη αυτή και κοινωνικά δομημένη προπαγάνδα περί κομματοποίησης των ομάδων, και ν ‘ αφήσουν ελεύθερα τους καλώς νοούμενους οπαδούς - οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι έφηβοι που βρίσκονται σ’ ένα κρίσιμο στάδιο διαμόρφωσης της προσωπικής τους ταυτότητας – να απολαμβάνουν το άθλημα χωρίς οχλαγωγίες και δημαγωγίες του τύπου «βάλτε όλοι πράσινο ή πορτοκαλί χρώμα στο προφίλ του facebook» και άλλων προσχεδιασμένων τακτικών που στόχο έχουν την μισανθρωπία ενόψει πάντα των «καυτών» ντέρμπυ.

Η πολιτεία απέτυχε να τα βάλει με τον όχλο των οργανωμένων οπαδών. Αυτοί με τη σειρά τους απειλούν θεούς και δαίμονες, έχουν τεράστια πολιτική δύναμη, διότι πολύ πιθανών εξωκατευθύνονται και τροφοδοτούνται από κάποια κινήματα ή πολιτικά κόμματα. Ο κύκλος είναι φαύλος, λοιπόν. Τα μέτρα καταστολής, με την επιβολή κανονιστικής κουλτούρας απέτυχαν να αμβλύνουν το πρόβλημα. Την παιδεία όμως σκέφτηκε κάποιος να τη χρησιμοποιήσει μακροπρόθεσμα σαν ένα πιθανό αντίδοτο στο πρόβλημα;